مقایسه میزان سلامت روانی دانشجویان پزشکی و مهندسی در ایران در سالهای ۱۳۹۴و ۱۳۹۳

زمینه و هدف: سلامت روانی نقش مهمی در تضمین پویایی و کارآمدی هر جامعه ایفا می کند. از آنجایی که در فرایند رشد و توسعه فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی جوامع، نیروی انسانی نقش اساسی و تعیین کننده دارد و از طرفی دانشجویان از اقشار مستعد و برگزیده جامعه و سازندگان فردای هر کشور هستند، ارزیابی سلامت روانی آنان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. لذا مطالعه حاضر با هدف مقایسه سلامت روان دانشجویان پزشکی و مهندسی طی سالهای 1393 و 1394 انجام گرفته است. روش ها: این مطالعه مقطعی در سال های 1394-1393 در میان دانشجویان پزشکی و مهندسی سال سوم یا چهارم انجام شد. جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد 28 سوالی سلامت عمومی (ghq-28) که در برگیرنده 4 مقیاس علائم جسمانی، اضطراب و اختلال خواب، اختلال در عملکرد اجتماعی و افسردگی است انجام شد و همچنین اطلاعات دموگرافیک ثبت گردید. در تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارspss17  انجام شد. یافته ها: در این مطالعه 1155 دانشجو شرکت داشتند. میانگین سنی دانشجویان گروه پزشکی 5/9±24/2 سال و دانشجویان مهندسی 6/4±23/7 سال بود. تعداد بیشتری از دانشجویان گروه مهندسی پسر (71/1 %) و گروه پزشکی دختر (63/4 %) بودند. طبق نتایج پژوهش حاضر، 47/7% (289 نفر) دانشجویان مهندسی و 43/1% (288 نفر) از دانشجویان پزشکی بر اساس معیارهای ghq-28 مشکوک به اختلال روانی بودند، تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت (p=0.117). توزیع مقیاس های اختلالات روانی در گروه مهندسی به ترتیب شامل اختلالات اضطرابی، اختلال در عملکرد اجتماعی، اختلال افسردگی و اختلالات جسمانی و در گروه پزشکی به ترتیب شامل اختلالات اضطرابی، اختلال در عملکرد اجتماعی، اختلالات جسمانی و اختلال افسردگی می باشد. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش دلالت بر این دارد که نزدیک به نیمی از دانشجویان پزشکی و مهندسی مورد مطالعه مشکوک به اختلال روانی می باشند. با توجه به شیوع بالای اختلالات روانی به ویژه اختلال در کارکرد اجتماعی و اضطراب، پیشنهاد می شود برنامه ریزی لازم در زمینه ارتقاء سلامت روانی به منظور افزایش توانمندی ها و ظرفیت روانشناختی آنان در سطح مهارت و کسب دانش انجام شود.